Zijn oudste broer was acuut opgetrommeld voor het vervoer en ter ondersteuning.
ô Ik verzorg slechts het logistieke gedeelte van deze onderneming ô,
was zijn gedachte.
Aan het stuur gezeten, kon hij weinig uitrichten.
Lucas vloekte en tierde dat het een lieve lust was:
alle kwaadheid van de afgelopen jaren kwam eruit!
Op staande voet ontslagen, ondanks de uit eigen zak betaalde omscholing!
Nog geen 10 minuten vrijmaken als directeur om over de werkhervatting te praten, sterker nog: het lokaal was een grote puinhoop na de Carnaval, hij kon zelf eerst de rotzooi van anderen opruimen.
Loes probeerde hem wel te kalmeren, maar dat lukte maar af en toe.
Lucas ging als een razende te keer.
Iedereen had gelogen, had misbruik van hem gemaakt, had hem bedrogen.
#
Zijn lach was niet echt, maar gemeen,smalend, beledigend, beschuldigend.
ô Kijk daar die pipo in zijn witte uniform ! ô wees hij al van ver naar de verpleger achter de balie. Zijn reisgenoten maanden hem tot bedaren, wat gelukkig uiterlijk en verbaal lukte.
Innerlijk was Lucas een tijdbom die het nulpunt naderde.
Gezeten aan een tafel was het wachten op de dienstdoende arts voor de intake.
ô Wat heb jij voor opleiding?ö vroeg Lucas aan de verpleger.
ô Ik eis een gesprek op HBO-nivo !ö
Het drong niet echt tot Lucas door dat hij in de war was.
Maar dat hij daar in de kliniek moest blijven, was onvermijdelijk.
Daar legde hij zich uiteindelijk toch maar bij neer.
